1,5 jaar geleden kreeg ik de diagnose ADHD. Hierdoor vielen er voor mij heel wat puzzelstukjes op zijn plek.
Mijn onrust, lusteloosheid, mijn MOOD swings (of zeg maar gerust, woede-uitbarstingen) HEEL VEEL leuk vinden en ook weer niets leuk genoeg (want: snel verveeld). Anderen onderbreken, ongeduldig zijn, (over) gevoelig, niet kunnen kiezen en ga zo maar even door.
Dingen die we misschien ALLEMAAL herkennen, maar die bij ADHD net even wat erger zijn.
ADHD zelf hoeft geen PROBLEEM te zijn, maar het wordt wel een probleem wanneer je er LAST van hebt.
Van jongs af aan heb ik in therapie gezeten. Tot dat ik op een gegeven moment het riedeltje wel kende en we NOOIT tot de kern van het probleem kwamen, frustrerend. Chronische depressie werd er eens gezegd. Ik was veel somber, had last van woede aanvallen en snapte niet wat er MIS was met mij. Heel lang durfde ik mezelf niet te zijn, omdat ik me ANDERS voelde dan de rest. En dus wist ik op een gegeven moment ook niet meer wie ik was.
In mijn omgeving krijg ik vooral verbaasde reacties. Jij ADHD? Maar dat zijn toch van die stuiterballen?
Het feit dat het bij mij niet meteen duidelijk is betekent dat ik het heel goed heb weten te ‘verbergen’. Ik heb een COPING systeem gecreëerd, waardoor ik het onderdruk. Wat me ontzettend veel energie heeft gekost. Van binnen loop ik over, omdat ik zo hard mijn best doe NORMAAL te zijn.
DURF jezelf te zijn, voel je VRIJ om te zijn wie je bent. Dit is waar ik voor sta en wat ik geloof. En ook juist mijn uitdaging.
Noem het ADHD, noem het niet gegrond (spiritueel gezien wanneer je veel in je hoofd zit, zweeft). Voor sommigen bestaat het niet, anderen vinden het onzin. Anderen zeggen juist weer dat het een super power is. Of benoem het helemaal niet. Uiteindelijk gaat het om de symptomen, niet om het LABEL.
De afgelopen jaren heb ik al flinke stappen gezet. Ik doe nu werk dat veel beter bij me past en waar ik energie van krijg. Ik kan beter mijn grenzen aangeven en bepaalde situaties waar ik gevoelig voor ben zoek ik niet meer op.
Wat ik precies denk, of hoe ik er in sta weet ik nog niet zo goed. ADHD bestaat, maar moet je het benoemen? Het is zeker geen excuus voor dingen, maar wanneer kan je wel meer zelf-compassie hebben omdat het voor jou nou eenmaal moeilijker is dan voor de ander?
Je kunt ook zeggen; je bent ‘gewoon’ anders, maar als dat zo gewoon was, dan had ik er niet zoveel last van.
Ik vind het verwarrend, want er zijn ZOVEEL meningen, ZOVEEL onderzoeken met verschillende uitkomsten. Ik denk ook dat het voor iedereen anders zal zijn. Geen mens met ADHD is hetzelfde, dus ook hoe je er mee omgaat zal voor iedereen anders zijn.
Ik wil mezelf (nog) beter begrijpen EN ik wil graag leren hoe ik (nog meer) gebruik kan maken van de positieve kanten. Namelijk: creatief, sensitief, snel kunnen denken en goed in het bedenken van oplossingen voor problemen.
Heb jij ook ADHD, hoe ga jij er mee om? Denk je dat je misschien ADHD hebt, of ken je iemand in je omgeving? Wil je er graag meer over weten? Of kan je er mij misschien wat meer over vertellen?
Ik hoor graag je verhaal en ervaringen! Stuur me een mailtje als je je aangesproken voelt.